Er kan veel gebeuren in twee dagen tijd, zeker als je het in een beknopt verslag wil samenvatten. Een luxeprobleem waar ik de komende weken waarschijnlijk (lees: hopelijk) vaker mee te maken heb.

Na een rusteloze nacht sta ik zaterdagochtend rond 9 uur op. Eerst gaan Karen en ik even naar Pukekohe. Ik heb nog wat spullen nodig, en geld. Ook Karen moet daar zijn om te stemmen, het is namelijk Election Day. Binnen een uur zijn we terug bij het huis, waar inmiddels ook Matthew (Karen’s zoon) wakker is geworden. Samen met hem ga ik naar een beekje onder de heuvel. Erg mooi en erg groen. Vervolgens lopen we wat stroomopwaarts richting een kleine waterval. Mijn camera laat ik achter, want het risico dat die nat wordt is te groot. Jullie moeten me dus op mijn woord geloven als ik zeg dat het adembenemend mooi is. Karen’s partner Paul is inmiddels ook thuisgekomen.

’s Middags is het tijd voor de barbecue. Toni en Jane arriveren als eerste, met hun kinderen Olivia en Sam. Daarna komen ook Antoon en Mies met Daniel (zoon van Eric, die zelf in Melbourne is). Al snel tovert Matthew een bal tevoorschijn en ga ik met hem en Sam voetballen. Later sluit Bradley zich bij ons aan. Hij is samen met zijn vader Jason, moeder Karen en zusje Renee. Nog iets later komen de laatste gasten aan: Brian en Debby. De jongens vermaken zich intussen uitstekend met de voetbal.
De barbecue bestaat uit veel zelfgemaakte salades en ‘home grown steak’, zoals Jason het noemt. De verkiezingen en de economische depressie zijn onderwerp van gesprek tijdens het eten. Ome Antoon vindt stemmen nutteloos, waarop een van zijn schoondochters reageert met de opmerking dat hij dan ook niet mag klagen. “I know”, zegt hij. “That’s why I went voting and now complain like hell.”
Tijdens de barbecue vragen Toni en Jason of ik de volgende dag mee wil gaan vissen. Jason heeft een boot en ze zijn van plan zondag eropuit te trekken. Dat aanbod kan ik natuurlijk niet afslaan, het lijkt me erg leuk om zoiets een keer mee te maken. Daniel is ook van de partij.

Op zondag staat Daniel om 6 uur ’s ochtends voor de deur om me op te halen. Heel erg is dat niet, want door de jetlag slaap ik toch nog vrij onrustig en word ik ’s nachts vaak wakker. We rijden naar Jason, die in Bombay woont, en stappen bij hem in de auto. Daarna pikken we Toni op en zetten koers naar Kaiaua. Daar laten we de boot in het water en varen we zo’n acht kilometer de baai Firth of Thames in. Op wat een geschikte locatie lijkt zetten we de boot uit. Dan krijg ik een hengel in mijn handen geduwd en enkele instructies over vissen.
Na een half uur tijd ben ik de eerste die beet heeft. Een een kleine Kawhai. Vlak daarna haalt Toni een Snapper binnen. Jason vertelt me dat we die vissen graag willen hebben, omdat ze erg goed smaken. Zo gezegd, zo gedaan. Nog geen vijf minuten later krijg ik het voor elkaar om twee Snappers aan een lijn binnen te halen. En ja, ik heb een foto als bewijs. Dat blijkt het begin van een zeer succesvolle visochtend. Vooral Toni en ik halen veel binnen. Later krijgen Daniel en Jason ook wat meer te pakken. Ook de grootste vangst komt op mijn naam. Een Snapper van 43 centimer met een gewicht van 1,3 kilo. Dat is een flinke. Op een gegeven moment zijn we zo verwend dat we kleine Snappers direct terugzetten.
Als we aan onze max zitten (je mag maar negen vissen per persoon meenemen) keren we terug naar het vaste land. Daar takelen we de boot terug op de kar en rijden we naar Jason. Daar maken we de boot schoon en fileren Jason en Toni de vissen vakkundig. De vis wordt verdeeld en iedereen krijgt wat mee naar huis.

Na twee keer douchen ruik ik gelukkig niet meer naar vis, volgens mij. Vanavond staat er vis op het menu. Ik ben erg benieuwd hoe zelf gevangen vis smaakt. Het schijnt dat Snapper erg lekker is. Ik laat het jullie zeker weten.