Weer twee drukke dagen achter de rug na mijn avonturen in Rotorua en Taupo. Ook ben ik eindelijk voor de eerste keer verbrand, in mijn nek. Hoe dat is gebeurd ga ik jullie nu vertellen.

Eergister heb ik mijn ouders even flink op kosten gejaagd door ze mij te laten bellen. Het is wel leuk om even met ze te praten, terwijl op de achtergrond Dewi en Kees (de oppaskinderen) tekeer gaan. Die avond gaan we redelijk op tijd naar bed, omdat we volgende ochtend alweer om 7.30 uur bij de bus verwacht worden. Gezellig gekletst met Chandani, Rupal en Simone, mijn roomies voor die avond.

Woensdag zijn we vroeg uit de veren. De eindbestemming is National Park Village, maar eerst gaan we naar de Waimoto Caves. In dit grottenstelsel zijn veel ondergrondse rivieren met elkaar verbonden. Je kunt er dan ook in raften en allerlei andere rare dingen doen. Ik ga voor een rondleiding door een van de grotten. Het bijzondere is dat in veel van de grotten zogeheten glowworms zitten. Deze beestjes komen slechts op enkele plekken ter wereld voor.

We overnachten die dag in National Park Village. Een gehucht waar praktisch niets te doen is, behalve veel wandelen. Ik besluit, samen met een paar anderen, om drie dagen op deze plek te blijven. Daarvoor heb ik uiteraard een goede reden. Ik wil de Tongariro Alpine Crossing doen. Een 19,2 kilometer lange wandeltocht over Mount Tongariro. Deze berg ligt niet alleen. Naast hem liggen Ngauruhoe (beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings) en Ruapehu. ’s Avonds maak ik nog een lunchpakketje klaar en zorg dat alles gereed is voor de volgende dag.

Donderdagochtend vertrekken we om 7.15 uur bij het hostel, maar niet voordat ik afscheid heb genomen van Chandani en Rupal. Die hebben helaas wat minder tijd dan ik en gaan door naar Wellington. Halverwege december gaan ze naar Australië. Misschien dat ik ze in Sydney nog tegenkom. Maar niet getreurd, andere backpackers uit de Magic Bus blijven wel in National Park Village.
Ik begin de reis samen met Jennifer uit Canada, Richard uit Engeland und Hanna aus Deutschland. Al binnen honderd meter zijn Richard en ik nog met z’n tweeën. De dames kunnen het tempo niet bijhouden. Je hebt namelijk ook optionele paden in de route, buiten die 19,2 kilometer. Richard en ik willen graag naar de top van Tongariro klimmen. Dus we lopen stevig door.
Het eerste deel gaat vrij goed, we stijgen slechts licht. Maar dan treffen we de Devil’s Staircase, een zeer toepasselijke naam. In een zeer korte periode ga je heel steil omhoog. Het gaat moeizaam maar we komen boven.
We liggen voor op schema, zoals we hoopten, dus er is tijd om een zijpad te nemen. Naar de top van de berg lopen/klimmen neemt ongeveer anderhalf uur in beslag. Maar het is zeker de moeite waard. We komen zelfs hoger dan de wolken en hebben een prachtig uitzicht op Mount Doom. Na wat foto’s keren we snel terug naar de vaste route en ondergaan nog de nodige verschrikkingen. Om 15.40 uur arriveren we op de parkeerplaats. Twintig minuten voordat de bus komt. Na acht uur lopen (voornamelijk klimmen en dalen eigenlijk), heb ik de Tongariro bedwongen.

Er is weinig te doen in National Park Village, waar ik zaterdagochtend pas vertrek, dus de kans is groot dat ik morgen nog een wandeltocht ga doen. Als mijn benen het aan kunnen, maar dat zien we morgen wel weer. Er is hier in de buurt veel gefilmd voor Lord of the Rings, dus misschien dat ik daar even ga kijken.