De afgelopen dagen heb ik het rustig aan gedaan. Na de Alpine Crossing kunnen mijn beentjes wel wat rust gebruiken. Dat komt goed uit, want ik heb ook nog weinig tijd gehad om mijn boek te lezen. Daar ben ik nu een stuk verder ingevorderd. Het begint eindelijk spannend te worden.

Vrijdag heb ik heel weinig gedaan. Van de geplande wandeltocht komt niets terecht, want dan moet ik ’s ochtends al om 7 uur met de bus mee. Veel te vroeg als je het mij vraagt. Daarnaast zou ik de enige zijn. Dus dat heb ik maar laten schieten. Eerst heb ik lekker uitgeslapen en daarna spelen we met een paar man diverse kaartspelletjes in de keuken. Rond 13 uur vertrekken Richard en Hanna naar respectievelijk Wellington en Auckland. Een mooi moment voor mij om de was te doen. De rest van de middag sjok ik een beetje rond in het hostel. ’s Avonds maak ik nog een korte wandeling door National Park Village terwijl ik met het thuisfront bel.

Zaterdag vertrek ik richting Wellington. We stoppen onderweg diverse malen voor foto’s of om wat te eten. Tegen het eind van de middag arriveren we in de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Na een rondleiding door de stad rijdt de buschauffeur ons nog naar de top van Mount Victoria, vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt op Wellington. Eenmaal bij het hostel drop ik mijn baggage in m’n kamer en trek de stad in. Omdat iedereen waar ik tot dan toe mee omging ergens anders is, besluit ik naar de film te gaan.
Rond de klok van 19 uur vindt er een heuse aardbeving plaats in Wellington. Ik krijg dit pas vier uur later te horen, als ik terugkeer van de film. Ik tref enkele reisgenoten bij de ingang van mijn hostel die er in geuren en kleuren over vertellen. Schijnbaar het de grond zeker 20 seconden geschud. Niets van gemerkt. Zo gevaarlijk zijn die aarbevingen hier.

De volgende ochtend moet ik er weer vroeg uit om de oversteek naar het zuider-eiland te maken. De ferry vertrekt om 8.25 uur, maar we moeten ruim van tevoren inchecken. De transferbus is al om 7.10 uur bij het hostel (gaap!). Op de Kaitaki (naam van de ferry) is van alles te doen, maar ik kies een stoel die er comfortabel uitziet en volbreng de ruim drie uur durende reis voornamelijk met mijn ogen dicht. De plaats van aankomst is Picton, daar pikt de Magic Bus ons op en rijden we naar Nelson. Net als in National Park Village verblijf ik ook hier drie nachten.
Het is al die hele zondag slecht weer en ’s middags regent het onafgebroken. Daarom hangt het in het hostel met de been uit, iedereen blijft binnen. Samen met wat anderen kijk ik de voetbalwedstrijd Melbourne Hearts (met als coach John van ’t Schip) tegen Wellington City. Hearts weten met een doelpunt in de eerste helft de wedstrijd te winnen.
Rond 21 uur stopt het met regenen. Een goed moment om een korte wandeling door Nelson te maken. De pc’s in het hostel zijn ‘out of order’, dus ik ga op zoek naar een internetcafe. Helaas had ik er even niet aangedacht dat het zondagavond is (het is lastig om de dagen en datum bij te houden). Alles zit potdicht. En natuurlijk begint het weer te regenen, juist op het moment dat ik 20 minuten lopen van het hostel verwijderd ben. Als een verzopen kat keer ik terug. Er zitten een paar backpackers op de veranda die me aan zien komen. “Did you guys know it’s raining out there?”, vraag ik met een grote glimlach.

Vanwege het niet al te beste weer besluit ik mijn trip naar het Abel Tasman National Park uit te stellen tot dinsdag. Vandaag heb ik een auto gehuurd en ben ik door de omgeving aan het toeren. Vanmiddag combineer ik het aangename met het nuttige. Ik heb namelijk een afspraak met Ad en Annie de Groot uit Zeeland. Zij lieten jaren geleden alles achter en verkasten naar de andere kant van de wereld. In de voorjaarseditie van Arena Magazine is te lezen hoe het hen vergaan is.