Dinsdag heb ik uitgetrokken voor een bezoek aan Abel Tasman National Park. Dit omdat het dan beter weer zou zijn dan maandag, met de nadruk op zou. Omdat ik al veel wandeltochten achter de rug heb, ga ik die ochtend kayakken over de Tasmaanse zee. Michaela en Sarah uit Engeland vinden dit een goed idee en geven zich ook op. Als we ‘s ochtends op de bus staan te wachten ziet het weer er niet goed uit. Het is bewolkt, maar dat is wel vaker. Zodra we een halfuur onderweg zijn begint het te druppelen. Wij bekijken het van de positieve kant: zo hoeven we ons tenminste niet druk te maken over zonnebrand.

Volgens begeleider Gwinn hebben acht mensen zich opgegeven, maar slecht vier melden zich. Naast Michaela, Sarah en ik is alleen Danielle uit Canada komen opdagen. We krijgen instructies en maken ons gereed voor vertrek. Tegen die tijd is het weer droog. Ik deel mijn kayak met Danielle. Na drie kilometer begint het steeds grauwer te kijken, donkere wolken trekken over de bergen van het Abel Tasman National Park. Plotseling wordt de schuif opengezet en begint het te stortregenen.
We peddelen naar het kleine Fisherman Island. Daar geven Michaela en Sarah aan niet verder te willen in de regen (ik moest van hen zeggen dat ze schipbreuk hebben geleden). Gwinn zorgt dat een watertaxi hen op komt halen. Danielle en ik willen wel door. Een beetje regen deert ons niet. Daarom gaan we terug het water in. We maken een kort rondje rond het eiland en zien wat zeehonden op de rotsen liggen. De volgende bestemming: Adele Island.
Dit eiland is groter dan het vorige eiland. Alle dieren die een plaag vormen zijn weggehaald van het mooie stukje land in de zee (‘what didn’t fly of swim here, doesn’t belong here’). Als we er langs varen horen we de diverse vogels prachtige liederen aanheffen. Het is werkelijk een genot om naar te luisteren. We peddelen langzaam, nog steeds in de stromende regen, naar de noordkant van Adele Island. Daar liggen nog veel meer zeehonden.
Omdat het inmiddels nog harder is gaan regenen zetten we koers naar het vaste land, naar Watering Cove. Met een groot zeil maken we daar een schuilplaats waar we wat kunnen opwarmen. Een beker warme thee gaat er wel in, ik heb het idee dat ik bijna doodvries. De bedoeling is dat we vanaf Watering Cove een vier uur durende wandeltocht terugmaken naar het startpunt. Danielle wil niet door de regen lopen en ik zie het niet zitten om in m’n eentje door het bos te sjouwen. Temeer omdat ik niet ziek wil worden. Daarom zorgt Gwinn dat de watertaxi ons oppikt en met kayaks en al keren we terug naar de basis. Daar koop ik droge kleren en regelen we vervoer terug naar Nelson.

‘s Avonds arriveert er een nieuwe lading Magic-Busreizigers in het hostel, onder wie Richard die ik sinds National Park Village niet meer heb gezien. In de keuken van het hostel kletsen we gezellig, samen met Esmeralda uit Spanje en Julie uit Frankrijk die ook in de Magic Bus zitten.

Nu ben ik in Greymouth, morgen ga ik door naar Franz Josef.

Foto’s van het kayakken zitten er niet in. Het fototoestel dat ik bij me had bleek niet bestand tegen water.