Het vertrek uit Kaikoura verloopt verre van vlekkeloos. Ik sta woensdag extra vroeg op om een blog voor jullie te schrijven en wat foto’s online te zetten, waar later blijkt dat dit niet nodig was. De bus is namelijk kapot en staat in de garage. “Over dertig minuten vertrekken we”, zegt chauffeur Gregg. Een halfuur later krijgen we te horen dat het nog een kwartiertje duurt. Ik voel de bui al hangen en inderdaad, het duurt meer dan twee uur voordat we eindelijk vertrekken. Normaal zou dit niet zo’n probleem zijn, ware het niet dat bijna iedereen op de bus de ferry moet halen. We rijden rechtstreeks naar Picton, met slechts een korte plaspauze, en arriveren net op tijd om onze bagage in te checken.

Die nacht breng ik door in Wellington. Dit is de tweede keer dat ik in de hoofdstad slaap. Rond 17 uur zijn we in ons hostel. We leggen onze tassen op de kamer en gaan nog snel naar Te Papa, een gigantisch groot museum. Daar blijven we tot sluitingstijd.
Terug in het hostel duiken Izzy en ik de keuken in. Terwijl zij voor de aardappels en groente zorgt, bak ik de Sea Perch die we een dag eerder zelf gevangen hebben. Het is een overdadige maaltijd. Na het eten zijn we allebei zo lui dat we nergens zin in hebben. Ook Fabio heeft goed gegeten en voelt er weinig voor om nog de stad in te gaan. Gelukkig is het hostel groot. We zoeken een rustig plekje op en spelen daar enkele kaartspelletjes voordat we ons bed opzoeken.

Donderdagochtend maken we kennis met een nieuwe chauffeur, Matt. De bestemming vandaag is Taupo, ook daar ben ik enkele weken geleden al eens geweest. Het is een lange rit en naast Izzy, Fabio en ik zitten er slechts twee andere meisjes in de bus. Onderweg stoppen we in Mount Bruce bij een Wildlife Park – waar ik eindelijk een levende kiwi spot – en bij de Tui Brewery in Mangatainoka. Ook rijden we over de Desert Road, een werelderfgoed. Vanaf hier kunnen we Mt Tongariro zien, die ik beklommen heb vanuit National Park Village.
Omdat het een lange rit is arriveren we pas eind van de middag in Taupo. Tijdens de reis valt iedereen in slaap, behalve ik. Daarom neem ik de rol van DJ op me. Samen met Matt luister ik onvergetelijke hits als Love Shack van de B52’s, Hit That van The Offspring en The Final Countdown van Europe.
’s Avonds vermaken we ons in de kroeg. Diverse biljartvarianten, dartgames en tafelvoetbalwedstrijden passeren de revue. Gelukkig zijn hier geen foto’s van. Geloof mij maar dat het ontzettend gezellig was.

De gezelligheid van donderdagavond breekt ons vrijdagochtend flink op. Met moeite slepen Izzy, Fabio en ik ons naar de bus. Mijn pogingen tot verder slapen lopen helaas op niks uit. Daarom neem ik wederom de rol van DJ op me. Nu zitten er acht mensen in de bus. Dit keer sluit ik mijn eigen mp3-speler aan op het audiosysteem en onderwijs ik mijn medepassagiers met Meat Loaf, Pearl Jam, Pink Floyd en Bob Dylan.
Eigenlijk zou ik vandaag in Bombay uitstappen om me bij de familie te voegen voor Kerstmis. Ik heb echter zoveel lol met Izzy, Fabio en buschauffeur Matt dat ik besluit mee te gaan naar Auckland. Vanavond gaan we tijdens een Pub Crawl samen nog een laatste feestje bouwen. Morgenochtend pak ik om 7.15 uur de bus terug naar Bombay, waar ik als het goed is opgepikt word. Ik vermoed dat ik de eerste uren bij de familie in bed doorbreng, maar daarna ben ik helemaal klaar voor Kerstmis.