Een van de reden dat ik deze reis heb ondernomen is omdat ik nieuwe ervaringen op wil doen, dingen wil leren. Maandagavond is daar een goed voorbeeld van. Alistair, Mary’s echtgenoot, is een fervent cricketfan. Momenteel is de KFC T20 Big Bash League bezig, waardoor er bijna elke avond een wedstrijd wordt uitgezonden. Zo ook vanavond. Tijdens de wedstrijd legt Al mij de regels van het spel uit. Zodra ik het snap vind ik het op zich best een interessant spelletje.

Dinsdag ga ik samen met Mary en mijn achternichtjes Emma en Allie naar Heales Sanctuary. Deze dierentuin is een onderdeel van de Melbourne Zoo. Het bijzondere aan dit park is dat ze alleen Australische beesten hebben. Daarnaast beschikt de Sanctuary over een ziekenhuis, waar babies en gewonde dieren worden verzorgd tot ze (weer terug) in het wild worden uitgezet.
Helaas zijn wij niet de enige met het idee om de Healesville Sanctuary te bezoeken. Dus we staan even in de rij voordat we naar binnen mogen. We haasten ons naar de reptielenshow; From Fearsome to Awesome. Zo ‘awesome’ vond ik het eerlijk gezegd niet, maar dat komt misschien omdat reptielen me niet zo boeien. Wat wel interessant is, is de top tien meest dodelijk Australische slangen, die gelukkig veilig achter een dike plaat glas zitten.

Na die spannende ervaringen zoeken we het eetcafe op. Een uur later is het tijd voor de vogelshow. Die is wel erg boeiend. De presentator laat verschillende vogels zijn, van kleurrijke en bijzondere kaketoes tot enorme roofvogels. Deze vliegen vlak over het publiek en ontlokken zo diverse oh’s, ah’s en af en toe een gilletje. De presentatie wordt gesloten door een aboriginal die ons de kunst van het boemeranggooien bijbrengt. En vervolgens zoveel mogelijk boemerangs aan ons probeert te slijten natuurlijk.
Als de show is afgelopen maken we het rondje door het park af. Ik zie wallabies, vogelbekdieren, kangoeroes, koala’s en nog veel meer interessante dieren. Helaas geen Tasmaanse duivels. Net als veel andere dieren leven zij voornamelijk ‘s nachts. Dus op het moment dat we bij hun kooi zijn liggen ze heerlijk op een oor in hun hol.

‘s Avonds is er weer een cricketwedstrijd op televisie. Terwijl we die kijken speel ik tegelijk een potje Monopoly met Mary en Emma. Aangezien met tijd in Australië beperkt is tot twaalf dagen, is dit een goede manier om op andere plekken in het land te ‘komen’. Zo heb ik Great Barrier Reef, Adelaide, Perth en de Great Ocean Road toch een beetje mogen meemaken. Helaas ben ik de eerste die het aflegt. Uiteindelijk gaat Mary er met de winst vandoor. Tsja, een vrouw weet hoe ze met geld om moet gaan zullen we maar zeggen.

Een dag later heb ik afgesproken met Chandani en Rupal, mijn Indiase vriendinnetjes uit Engeland die ik eind November in Nieuw-Zeeland ontmoet heb. Destijds heb ik drie dagen met hen opgetrokken, waarna ik besloot langer in een bepaalde plek te blijven terwijl zij minder tijd hadden. Momenteel hebben ze een flat in Melbourne en allebei een baan. Hoe lang ze hier blijven weten ze nog niet zeker, maar waarschijnlijk een jaar om wat geld te sparen. Daarna gaan ze verder reizen.

Donderdag reis ik wederom naar het centrum van Melbourne. Dit keer om de stad te bezichtigen, daarvoor ben ik tenslotte hier. Het weer is al een paar dagen niet al te best. Veel regen en de temperatuur neemt ook af. Ook vandaag begint de dag erg druilerig. Toch besluit ik naar de Eureka Tower te gaan, vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over Melbourne. Op de 88e verdieping bevindt ze het Skydeck. Je kunt alle kanten opkijken, helaas niet heel ver door het slechte weer. Maar dat mag de pret niet drukken.
Het Eureka Skydeck beschikt over een bijzondere ‘ligt’, genaamd The Edge. Als je hierin stapt ga je in plaats van naar boven, naar buiten. Je moet het zien als een glazen kubus die zich uit drie meter uit het gebouw beweegt. Vanuit The Edge kijk je door de glazen vloer zo’n 285 meter naar beneden. Spannend! Als je niet snapt wat ik bedoel moet je de foto’s maar bekijken, dat zegt meer dan duizend woorden.

Na mijn avonturen op hoogte ga ik naar The Crown Entertainment Centre. Het grootste casino op het zuidelijk halfrond. Ik heb nog nooit zoveel ‘one-armed bandits’ bij elkaar gezien. En bijna net zoveel oude vrouwtjes die hun pensioen in die automaten gooien. En Aziaten. Ik vond al dat er veel in Australië zijn, maar ze lijken zich te verzamelen in het casino in Melbourne.
Anyway, als je in een casino bent moet je natuurlijk een gokje wagen. Nadat ik een poosje rond heb gekeken besluit ik mijn geluk te beproeven op de roulettetafel. Ik vermaak me prima en mijn stapel fiches blijft redelijk stabiel. Totdat ik per ongeluk een paar keer geluk heb, waardoor ik uiteindelijk met vijftig dollar winst de tafel verlaat.

Lang heb ik dit geld echter niet in mijn portemonnee. Terug in de stad koop ik een kaartje voor de voetbalwedstrijd Melbourne Victory tegen Adelaide United komende vrijdag. En met mijn casino-opbrengst koop ik niet het eerste beste kaartje, maar een goede plek.

Tegen vijf uur sluiten de meeste musea en is het niet meer mogelijk activiteiten te doen. Daarom bezoek ik snel de naar mij vernoemde St. Paul’s Cathedral en daarna pak ik de tram naar de Shrine of Remembrance. Vanaf daar loop ik terug naar het centrum door het park. Ik passeer onder andere de Sidney Myer Music Bowl. Nadat ik snel wat gegeten heb pak ik de trein terug naar Berwick Springs, waar Mary woont.