Times flies when you’re having fun! En dat geldt zeker als er niet zo veel tijd meer over is. Man, wat gaat het allemaal snel nu. Het lijkt wel alsof ik tijd tekort kom, haha.

Na mijn bezoeken aan het centrum van Melbourne heb ik vrijdag een afspraak zo’n 150 kilometer ten zuidoosten van de stad. Samen met Mary en Emma rijd ik naar Traralgon. Daar wachten Eric en Mary op ons. Eric is ook een zoon van Antoon en Mies en dus tevens de broer van Mary. Hij heeft tijdelijk werk in Gippsland, maar heeft een middag vrijgemaakt om met ons te lunchen. Uiteraard vertel ik hem over al mijn avonturen in Nieuw-Zeeland en Australie.

Als we terug zijn moet ik me al snel voorbereiden op het avondprogramma; Melbourne Victory FC tegen Adelaide United om 20 uur in het AAMI Park op Olympic Boulevard. Even is er sprake van dat Alistair en Connor met me meegaan, maar dit gaat uiteindelijk niet door. Dus stap ik in m’n eentje in de trein richting het stadion.
Ik ben ruim op tijd, bijna anderhalf uur voordat de wedstrijd begint. Ik heb een prachtige plek. Eerst rij, met mijn neus op het veld, bijna ter hoogte van de middenlijn. Omdat ik zo vroeg ben sjok ik wat rond door het stadion en eet nog wat. Daarna zoek ik mijn plek weer op en maak ik me klaar voor hopelijk een spannende wedstrijd. Deze keer heb ik gelukkig wel de accu van mijn fotocamera meegenomen, dus schiet ik nog wat plaatjes voor mijn trouwe fans.
Deze wedstrijd is stukken spannender dan die van vorige week. Victory, met een nieuwe kans, geeft vanaf het begin meteen gas. Dit resulteert in een paar goede kansen en een doelpunt in de zevende minuut. Daarna blijft de ploeg goed voetballen, krijgt nog enkele kansen, maar benut er geen. Met een kleine voorsprong de rust in dus. Ook de tweede helft komt Victory goed uit de startblokken, maar glijdt vervolgens snel weg. Dit is het moment waarop Adelaide heeft gewacht. De bezoekers voeren de druk op en dit betaalt zich in de zestigste minuut uit met een gelijkmaker. Victory probeert het daarna nog wel, maar het zit er simpelweg niet uit. Eindstand: 1-1. Jammer voor Victory, maar voor mij was het een zeer vermakelijke wedstrijd. Blij dat ik gegaan ben.

De volgende ochtend is er eentje waar ik er al vele van heb meegemaakt; tijd voor afscheid. Iets over tien uur gaat de deurbel. Mijn taxi en gastheer voor mijn laatste nacht in Australie. Met de nodige knuffels en de belofte dat ik ooit terug kom laat ik de familie achter op deze troosteloze zaterdagochtend. Het weer is nog steeds niet verbeterd. Ik begin bijna het gevoel te krijgen dat het aan mij ligt. Overal waar ik kom, sinds Auckland eigen vorig jaar, is het weer dramatisch.

Ik stap in de auto bij Rini Strijbosch, de neef van de moeder van mijn zwager (volgen jullie het nog?). Wij rijden naar Park Orchards, waar zijn prachtige woning staat. Nadat hij mijn kamer heeft gewezen vraagt hij samen met zijn vrouw Penelope mij m’n oren van de kop. Vooral over de bruiloft van mijn zusje afgelopen oktober. Dus we bekijken de foto’s en ik geef commentaar.
Nadat ik hun spervuur aan vragen met plezier en naar tevredenheid heb beantwoord stappen Rini en ik weer in de auto. Onze bestemming is Mount Dandenong, een 633 meter hoge berg vanaf waar je een schitterend uitzicht hebt over Melbourne. Zelfs op een bewolkte dag als vandaag. Daarna rijden we naar de Alfred Nicholas Memorial Garden en kijken daar nog wat rond.
‘s Avonds serveert Penelope een heerlijke maaltijd en praten we over van alles en nog wat in Nederland. Ze zijn erg nieuwsgierig en geinteresseerd. Als de buik rond is misbruik ik hun laptop de rest van de avond. Erg sociaal van me, ik weet het. Maar kom op: gratis internet, joehoe!