Back home, een single van Golden Earring uit 1970 en van toepassing op mijn situatie. Na zestig dagen aan de andere kant van de wereld ben ik weer thuis en ik kan je zeggen: dat voelt goed! Het heeft echter nog wel wat voeten in aarde gehad voordat ik eindelijk weer op Nederlandse bodem stond. Iets met bliksem en een vliegtuig en vertraging.

Donderdag staat helemaal in het teken van de terugreis, maar omdat mijn vliegtuig pas om 23.15 uur vertrekt heb ik nog een hele dag in het zweterige Singapore. Dus ik hoef niet veel eerder dan 21 uur pas op het vliegveld te zijn. Net zoals de dagen daarvoor zoek ik de koelte weer op, kijk een filmpje en internet wat. Aan het eind van de middag besluit ik toch maar vast richting Changi Airport te gaan. Op het vliegveld in Singapore is namelijk ontzettend veel te doen. Dus ik kom mijn tijd daar wel door.
Zo gezegd, zo gedaan. Terug naar het hostel om mezelf even op te frissen en mijn spullen op te pikken. Vervolgens met een levensgevaarlijke taxichauffeur (een vrouwtje dat amper over het stuur heen kan kijken) in de spits richting Changi Airport. Iets voor 18 uur wandel ik binnen en het eerste wat ik zie is dat mijn vlucht vertraging heeft. We vertrekken niet om 23.15 uur, maar pas om 4 uur ’s nachts. Met andere woorden: ik zit nog tien uur vast op het vliegveld. Navraag leert me dat het vliegtuig geraakt is door de bliksem en daar schijnen ze niet goed tegen te kunnen. Daarom moet er eerst het een en ander gerepareerd worden.
Wat doe je dan? Om te beginnen heb ik mijn gratis maaltijd bij de Burger King verzilverd. Daarna ben ik wat rond gaan lopen. Je kunt daar een paar kilometer lopen zonder op dezelfde plek te komen. Van horen zeggen weet ik dat er ergens op het vliegveld een bioscoop is. Nadat ik die gevonden heb bestudeer ik het programma. Het is dan 20 uur en pas om 0.30 uur draait er een film (Paul) die ik nog niet gezien heb. Tot die tijd vermaak ik me met horizontaal op stoeltjes liggen en mijn boek lezen in het Hard Rock Cafe. Na de film bel ik nog even met het thuisfront en loop ik richting de gate, terwijl ik me intussen mentaal voorbereid op een vlucht van veertien uur.

Door alle commotie rondom de vertraging ben ik vergeten te vragen voor een stoel aan het gangpad. Dus ik zit weer lekker ingebouwd tussen allerlei andere mensen. Bij het opstijgen zie ik echter dat de drie stoelen links van het gangpad vrij zijn. Zodra we zijn opgestegen ga ik lekker asociaal op de middelste stoel zitten. De rest van de reis heb ik de stoelen voor mezelf. Nadat ik een film (Moneyball) heb gekeken probeer ik het mezelf gemakkelijk te maken. Zo weet ik toch wat slaap te krijgen. Na nog drie films (Puss in Boots, The Debt en The Help) en wat afleveringen van Mr. Bean arriveren we vijftien uur nadat we vertrokken zijn in Singapore op London Heathrow. Tijdens de landing kijk ik mee via een camera op de staart van de Airbus A380, het grootste passagiersvliegtuig van de wereld. Erg indrukwekkend.

In Londen fris ik mezelf op en verwissel in mijn teenslippers, korte broek en t-shirt voor stevige schoenen, een spijkerbroek en een blouse met lange mouwen. Het schijnt in Nederland namelijk niet zo warm te zijn. De vlucht naar huis verloopt aangenaam en we landen precies op tijd op Schiphol. Terwijl we dalen luister ik naar het nummer Time van Pink Floyd. Het nummer begint met de zeer toepasselijke zin: ‘Ticking away the moments that make up a dull day.’ Daar kan ik me erg goed in vinden na tien uur op Changi Airport in Singapore, vijftien uur in het vliegtuig, drie uur op London Heathrow en vervolgens weer een uur in het vliegtuig. Later in het liedje zingen ze: ‘Home, home again. I like to be here when I can.’ Ik kan er niets aan doen, maar er breekt een glimlach door op mijn gezicht. Eindelijk weer thuis.

Op Schiphol word ik opgewacht door Oma Winkel en mijn ouders. Na de nodige knuffels en wat te drinken reizen we door het platte Nederland terug naar Brabant. Veel langer dan een uur ben ik niet thuis, want ’s avonds moet ik zaalvoetballen. Ik heb pap in de benen en helaas verliezen we de wedstrijd, maar dat mag de pret niet drukken.

Zaterdagmiddag komen er wat familieleden en vrienden lunchen en luisteren naar hoe geweldig ik het heb gehad. Naar mate de tijd vordert kletsen zij vrolijk verder, terwijl ik mijn best doe om mijn ogen op te houden. ’s Middags een dutje en ’s avonds weer naar het voetbalveld voor de Achilles 100 KennisQuiz. Samen met Bep en Ferry weet ik de tweede plaats te veroveren. En dat met een jetlag, moet je nagaan… 😉

Inmiddels is bijna alles alweer bij het oude. De enige getuige van mijn reis is de nog onuitgepakte backpack in de hoek van de kamer. Ik weet wel dat ik een ontzettend gave tijd heb gehad. Als je foto’s wil zien of meer verhalen wil horen dan nodig ik je van harte uit om een keer op de koffie te komen.