Daar is ‘ie dan, mijn eerste blog vanuit Amerika. Het heeft even geduurd, want ik had een laptop en tablet met lege accu meegenomen. Uiteraard had ik geen adapter bij om mijn Europese apparaten op het Amerikaanse stroomnet aan te sluiten. Die moest ik dus nog even halen. Dat is inmiddels gelukt en nu zit ik vanuit een hostel in Austin dit te typen, maar laten we vooraan beginnen.

Nadat ik woensdagavond nog in allerijl mijn tas heb ingepakt, is het tijd voor de laatste paar uurtjes slaap in Nederland. Donderdagochtend staat Daan met zijn ouders om 6.15 uur bij ons op de stoep. Snel afscheid nemen van pap en mam, daarna op naar Schiphol. Eenmaal daar gearriveerd blijkt dat onze vlucht twee uur vertraging heeft. Dat betekent extra lang wachten. Het eerste teken dat we begonnen zijn aan een beetje van een pechdag.
Gelukkig krijgen we een ontbijtje vergoed door United Airlines. Daar genieten we van terwijl Daans ouders nog een kopje koffiedrinken met ons. Vervolgens toch maar door de douane en wachten op het vliegtuig. Uiteindelijk zitten we iets over twaalf op onze stoel en zijn we klaar voor vertrek.

Tijdens het opstijgen komt Daan erachter dat zijn mediasysteem niet werkt. Hij kan dus geen televisie kijken. Alweer pech. Ik kijk Broken City en Hansel and Gretel: Witch Hunters. Halverwege de vlucht wisselen we van plaats zodat Daan ook nog een film kan kijken. Ik lees de VI en probeer wat te slapen.
Het laatste half uur van de vlucht is echt een hel, voor mij tenminste. Tijdens de tien uur durende reis is er af en toe sprake van turbulentie, maar dat is niks vergeleken met vlak voor de landing. Precies op het moment dat ik een formulier aan het invullen ben voor de douane. Dat gaat even niet goed en slechts met heel veel wilskracht overleef ik dit laatste deel van de reis. De rest van de dag is mijn maag overstuur geweest. Als kers op de taart mogen we ook nog bijna anderhalf uur in de rij staan bij de douane, maar dan zijn we eindelijk binnen.

Het eerste wat opvalt is de enorme hitte. Midden op de dag nadert de temperatuur 40 graden Celsius, oftewel 103 graden Fahrenheit. Zwetend gaan we op zoek naar de transferbus die ons naar de car rental service brengt. Daar aangekomen mogen we zelf een auto uitzoeken. Daarom hebben we nu een ruime Chevrolet Malibu lt, veel groter dan we gereserveerd hadden.
Dan begint de grootste uitdaging van de dag. Op zoek naar het motel. Het enige wat we hebben is de naam en een straatnaam. Verder geen flauw idee. Op goed geluk rijden we wat rond en treffen we al vrij snel de juiste straat. Deze loopt echter parallel aan de snelweg en is tig kilometer lang. Uiteindelijk hebben we dus toch nog meer dan een uur nodig om de Venetian Inn & Suites te vinden. Ik ben zo blij als ik na die lange reis in de douche kan springen.

’s Avonds gaan we eten in het Hard Rock Café, downtown Houston. Dit is ongeveer twintig minuutjes rijden, dus wij doen er minimaal een half uur over. Op zoek naar een parkplaats zetten we hem vlakbij het café achter enkele andere auto’s op straat. Er staat wel een parkeermeter, maar die is out of service. Daaruit trekken wij de conclusie dat we niet hoeven te betalen. Helaas was dat een verkeerde conclusie. Nadat we onze heerlijke hamburgers verorberd hebben treffen we een parkeerboete onder de ruitenwisser. Dat kan er ook nog wel bij. Volgende keer beter opletten.

Vrijdagochtend checken we uit en halen we eerst wat handige spulletjes. De rest van de dag staat in het teken van onze reis naar Austin. Onderweg doen we La Grange aan. Een nummer van de rockband ZZ Top is naar deze plaats vernoemd. Daar willen we dus zeker over rondkijken. Het blijkt een beetje een dooie boel. Veel auto’s en drive-thru restaurants, weinig plekken waar je lekker een bakje koffie kunt drinken. Na veel gesjouw vinden we dit toch. Hier laden we op voor de rest van de reis.

Austin is heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik weet niet waarom, maar omdat het een muziekstad is dacht ik dat het klein en intiem zou zijn. Dat is dus niet zo. We zijn op goed geluk hier naartoe gereden en moeten dus nog op zoek naar een slaapplaats. Dat blijkt niet zo makkelijk te zijn. Bijna alle motels zitten vol Mexicanen. Uiteindelijk treffen we net buiten het centrum een hostel met nog enkele vrije bedden. Goed genoeg voor een nachtje.

Voetbalanalyticus Johan Derksen is ook vaak in Austin te vinden als liefhebber van de americana en countryrock. Daarom had Daan de stoute schoenen aangetrokken en hem gemaild met de vraag welke clubs en cafés wij zeker moeten aandoen terwijl we hier zijn. In een zeer korte reactie gaf Derksen vijf namen. Vrijdagavond zijn we bij een daarvan geweest; Antone’s.
Op het programma staan drie bands. Als eerste de bluesband van Lou Ann Barton. De zangeres heeft echter last van allergiën en een vervelende persoonlijkheid, waardoor de band niet zo goed uit de verf komt. Desondanks is het toch goede muziek. Daarna is het de beurt aan de Whiskey Sisters. Deze zusjes maken samen met hun band vrolijke countryfolk. Dit valt goed in de smaak. De afsluiter is Zapata. Deze band heeft drie drummers, een bassist en een zingende gitarist. Het begint echter laat te worden en we hebben allebei wat last van de jetlag. Daarom besluiten we terug te gaan naar het hostel.

De plannen voor de rest van het weekend moeten nog vorm krijgen. We zijn wel overeengekomen dat we niet in het hostel blijven, daarom hebben we een kamer gereserveerd bij een motel ten noorden van de stad. Daar gaan we dadelijk naartoe. Vanavond willen we een kijkje gaan nemen in de Saxon Pub. Morgen is er een groot evenement in de stad; het jaarlijkse Hot Sauce Festival. Als we er dan toch zijn gaan we waarschijnlijk ook wel even een kijkje nemen. Het is een middag met eten en muziek. ’s Avonds staat waarschijnlijk de Continental Club voor ons op het programma. Daarna zien we wel weer verder.