Na ons bezoek aan Graceland brengen we nog een dag door in Memphis die in het teken staat van muziek. We beginnen ’s ochtends met een bezoek aan de Sun Studio, waar Elvis Presley in 1954 zijn eerste hitsingle opnam: That’s All Right Mama. De interessante rondleiding eindigt in de opnamestudio. Een kruis op de grond geeft aan waar Mr. Presley op die bewuste dag stond, bij het inzingen van zijn liedje. Op die plek ben ik dus ook even gaan staan. In combinatie met een ouderwetse microfoon levert dit een swingende foto op.
Vanaf Sun Studio rijden we de ghetto in. Onze volgende bestemming is The Stax Museum of American Soul Music. Deze maatschappij heeft grootheden als Otis Redding, Wilson Pickett, Booker T. & the M.G.’s en Isaac Hayes voortgebracht. We duiken de geschiedenis in van deze voornamelijk zwarte muziek. Erg boeiend allemaal.
Om alles nog een keer dunnetjes over te doen gaan we naar het Rock ‘n’ Soul Museum. Nog eenmaal doorlopen we de muziekgeschiedenis die in Memphis is ontstaan. Wederom komen legendes als Elvis Presley, Jerry Lee Lewis en Otis Redding voorbij. Tevens wordt dieper ingegaan op het ontstaan van de rock- en soulmuziek. Het mooie van dit museum is dat je tijdens de rondleiding liedjes kunt luisteren, de nummers die het meeste invloed gehad hebben op de ontwikkeling van beide muziekstromen. Dat begint met de Mule Blues, die stamt uit het begin van de twintigste eeuw, tot aan Suspicious Minds en Shaft Theme.

Na drie musea hebben wij onze taks wel bereikt. Het is tijd om wat stoom af te blazen. Dit doen we, net als een dag eerder, op Beale Street. Hier is het hele uitgaansleven van Memphis verzameld in één straat van ongeveer een halve kilometer lang. Zowel B.B. King als Jerry Lee Lewis heeft er een café. Van gekkigheid weten we niet waar we naar binnen moeten. In verschillende tentjes genieten we van live optredens, maar beide avonden eindigen we toch in Jerry Lee Lewis’ Café and Honky Tonk. Hier staat namelijk de enthousiaste Jason James op het podium, die samen met zijn drummer en bassist een swingend optreden neerzet. Tot brandende piano’s aan toe. Prachtig.

Zondag weer redelijk op tijd uit bed, wederom een lange reis voor de boeg. Dit keer is de eindbestemming Tulsa, Oklahoma. We zijn ruim zes uur onderweg. Eenmaal in Tulsa aangekomen blijkt er iets mis te zijn gegaan met onze boeking. Het motel waar we zouden overnachten, Knights Inn, ondergaat een flinke renovatie. Daar is het momenteel gesloten. Gelukkig lopen we net de manager tegen het lijf, die ons verwijst naar het naastliggende motel Super8. Dat blijkt van de zelfde eigenaar te zijn. Na een telefoontje krijgen we daar gelukkig een kamer toegewezen.
’s Avonds trekken we er met een volle portemonnee op uit. In Tulsa beschikt over een Hard Rock Casino. Daar willen wij natuurlijk wel even poolshoogte nemen. Het is een bijzondere ervaring. Je kunt namelijk zo binnenlopen. Je hoeft je ID niet te laten zien. Verder is het, net als alles in Amerika, gigantisch groot. Bij elke bocht, hoek of nis denken Daan en ik dat we aan het einde van het casino zijn. Vaak blijkt dit niet zo te zijn. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er duizenden automaten op de speelvloer staan. Verder zijn er ook een aantal kaartspelen, zoals poker en blackjack. Roulette ontbreekt uiteraard ook niet. Nog iets merkwaardigs: de frisdrank is gratis in het casino. Om de zoveel meter staat er een automaat met bekers, waar je naar believen drinken kunt pakken. We proberen wat automaten, maar helaas gaan we aan het eind van de avond niet met winst naar huis.

Een andere reden dat we ervoor hadden gekozen om in Tulsa te overnachten is de fameuze Route 66, Mother of all Roads. Lang hoeven we niet de zoeken, de weg komt namelijk voor ons hotel langs. Maandagochtend, of eigenlijk is het al middag, stappen we in de auto om deze bekende route te rijden. De bestemming is Oklahoma City. Onderweg komen we echter genoeg leuke dingen tegen om ervoor te zorgen dat we ruim vijf uur over de bijna tweehonderd kilometer doen.
Vrij snel na ons vertrekken stuiten we al op de eerste bezienswaardigheid. De Cyrus Avery Memorial Bridge. Deze goede man, die uit Tulsa kwam, heeft namelijk de route uitgestippeld. Daarbij heeft hij er wel voor gezorgd dat de belangrijkste verkeersader van die tijd, de jaren dertig van de vorige eeuw, ook zijn geboorteplaats aandeed. Om hem te eren is een stuk van de oorspronkelijke weg bewaard gebleven en afgezet. Daarnaast is er een monument opgericht ter ere van hem.
Van Tulsa naar Oklahoma City ligt er nagenoeg geen origineel wegdek meer. De straat is afgesloten of vervangen door nieuwe wegen. Met behulp van een speciale Route 66-kaart weten wij gelukkig de oorspronkelijke route vrij goed te volgen. Onderweg treffen we onder meer een stalen brug uit 1912. Nu is hij afgesloten, maar lange tijd was de beklinkerde brug onderdeel van Route 66. Ook het authentieke Rock Café, gemaakt van rotsen uit de nabije omgeving, staat nog steeds fier overeind.

Dinsdag staat de binnenstad van Oklahoma op de agenda. We rijden naar de wijk Bricktown, waar inderdaad veel gebouwen van bakstenen zijn gemaakt. Twintig jaar geleden was dit een verwaarloosd industriegebied, maar na een grondige renovatie is het uitgegroeid tot hét uitgaansgebied van Oklahoma City. We maken onder meer een rondvaart op het speciaal uitgegraven kanaal. Verder bezoeken het het American Banjo Museum, het enige in het land. En daar zijn ze trots op. ’s Avonds genieten we aan het water van een heerlijke maaltijd en uiteraard, hoe kan het ook anders, live muziek.

Morgen duiken we Route 66 weer op. Dan maken we een flinke tocht richting Amarillo. Of we daar een of twee nachten blijven laten we afhangen van wat er te doen is. Aangezien het na het seizoen is, is er doordeweeks niet altijd iets te doen, zeker niet in ‘kleinere’ plaatsen.