De tijd vliegt en wij momenteel ook. We zijn onderweg naar Chicago voor het laatste deel van onze reis. Voordat het zover is blik ik eerst even terug op afgelopen week, waarin we de westkust onveilig hebben gemaakt.

Na onze avonturen in Las Vegas hebben we een dag nodig om weer een beetje op adem te komen. Dinsdag rijden we daarom maar drie uurtjes naar het zuiden. We overnachten in Needles, dat ligt in Californië. Vanaf daar duiken we Route 66 op voor de laatste paar honderd mijl. Het einde bereiken we echter pas na ons bezoek aan Los Angeles. Wat een stad is dat zeg. Zo groot, zo uitgestrekt. Omdat de tijd beperkt is, kiezen we ervoor ons te focussen op Hollywood. We lopen de City Walk bij Universal Studio’s, gaan op zoek naar bekende sterren op de Hollywood Walk of Fame en nemen een kijkje in de Hollywood Bowl. ’s Avonds maken we nog een toer door Beverly Hills, waar onze gids vol enthousiasme de huizen aanwijst van sterren als Al Pacino, Tom Cruise en Christina Aguilera. Ook passeren we het huis waar Michael Jackson zijn laatste adem uitblies.
De volgende dag staat Santa Monica op het programma. Hier eindigt Route 66, bij de zee. We parkeren onze auto en wandelen wat rond, uiteraard ook over de zeer beroemde Santa Monica Pier, inclusief achtbaan en reuzenrad. Hierna is het tijd om naar het noorden te trekken. We kiezen niet voor de makkelijkste en snelste route, maar voor Highway 1. Dit is een van de mooiste wegen ter wereld om over te reizen. Het eerste stuk valt mij echter een beetje tegen. Het is mooi, maar verder niet erg bijzonder. Tegen de avond arriveren we in San Luis Obispo. Daar gaan we naar een drive-in theatre. We zien een film die het vermelden niet waard is, maar wel erg leuk om een keer mee te maken.

Na een goede nachtrust duiken we Highway 1 weer op en moet ik mijn mening bijstellen; het is terecht dat de weg tot de mooiste routes ter wereld behoort. Het is bijna niet te beschrijven. Je rijdt tussen de zee en de bergen. De weg slingert van links naar rechts en van boven naar beneden. De natuur is prachtig. Al met al is het een plaatje. We zijn hier bijna de hele dag zoet mee en ’s avonds arriveren we op onze laatste bestemming aan de westkust: San Francisco.
Op zondag zoeken we onze weg naar AT&T Park, de thuisbasis van de San Francisco Giants. Gelukkig weten we kaartjes te bemachtigen. Het is namelijk de laatste honkbalwedstrijd van het reguliere seizoen en veel fans gebruiken deze zonnige middag om hun idolen aan te moedigen. De sfeer in het stadion is geweldig. Typisch Amerikaans. De wedstrijd is ontzettend spannend en gaat gelijk op, tot halverwege. De San Diego Padres zijn aan de beurt. Met elk honk bezet weet de slagman de bal over de muur te slaan. Een homerun en de bezoekende partij gaat aan de leiding met 6-2. In een zenuwslopende strijd weten de SF Giants terug te komen tot 6-5. Dan begint de laatste inning. De Padres weten geen punt meer te pakken, dus het is aan de Giants om het af te maken. Als eerste aan slag is een onervaren speler die amper twee maanden meedraait op het hoogste niveau. Tegen alle verwachtingen in slaat hij een homerun. Het stadion verandert in een kolkende massa. Grote borden moedigen de supporters aan om vooral zo veel mogelijk herrie te maken. Dit verzoek is niet aan dovemansoren gericht. Als een van de spelers dan ook nog een honk weet te stelen is het hek van de dam. Een goede bal van de vijfde slagman levert een punt op, het is 7-6 en de wedstrijd is gewonnen. De spelers vliegen het veld op, het publiek staat op de banken te juichen. Een wildvreemde omhelst me, geeft me een high five en zegt: “I can’t believe it, we won, we won!”

De daaropvolgende dag rijden we naar Fisherman’s Wharf. Hier vind je een aantal toeristische attracties. Ook ligt hier Pier 33, het vertrekpunt voor ons bezoek aan ’s werelds beroemdste gevangenis: Alcatraz. We verlaten de haven bij het vallen van de avond. Combineer dit met de mistbank die al de hele middag rond het eiland ligt en het levert een grimmige sfeer op. Eentje die heel goed past bij een bezoek aan een verlaten gevangenis. Binnen krijgen we een kijkje in de historie van het eiland. Erg bijzonder en interessant, vooral het voorval van 11 juni 1962. De dag dat drie mannen uit de gevangenis ontsnapt zijn. Nooit meer is er iets van hen gehoord. Dit verhaal is de inspiratiebron voor Escape from Alcatraz, de film met Clint Eastwood.

En dan is het dinsdag 1 oktober, de dag dat de Amerikaanse overheid op shutdown gaat. Alle nationale parken gaan dicht. Vaak zijn dit grote toeristische attracties, zoals de Grand Canyon. Ook Alcatraz is niet meer toegankelijk. Ik ben dus erg blij dat wij al geweest zijn. We beginnen de dag met het inleveren van de auto. Bijna 10.000 kilometer hebben we ermee gereden. Uiteindelijk is de teller blijven steken op 6148,6 mijl. Het volgende vervoersmiddel dat we huren is een fiets, ieder een. Daarmee rijden we door San Francisco, voornamelijk langs het water. Ik wil hierbij wel graag even opmerken dat de stad heel erg heuvelachtig is. Onze spieren zijn dus flink getraind. In de loop van de middag komen we bij de Golden Gate Bridge, die we uiteraard oversteken. Aan de andere kant fietsen we door naar Sausalito. Hier genieten van wat lekkers en bekijken de vele winkeltjes. We raken aan de praat met een Braziliaan die al meer dan twintig jaar in Amerika woont. Het gesprek gaat eigenlijk maar over een ding: voetbal. Hij beweert dat Brazilië het WK met twee vingers in de neus gaat winnen. Na dit levendige gesprek pakken we de veerboot terug naar San Francisco.

Zoals ik in het begin al zei, zijn we nu onderweg naar Chicago. Omdat een directe vlucht heel erg duur is, vliegen we via Phoenix. Maakt ons niet uit, zo lang we maar komen waar we zijn willen. In Chicago blijven we drie nachtjes. Daarna trekken we naar het noorden.