Ik ben nog nooit op wintersport geweest. Skiën of snowboarden trekt me ook niet. De vriendengroep zoekt al jaren in januari voor een paar dagen de sneeuw op. Ooit heb ik wel eens getwijfeld om mee te gaan, maar dat zou dan vooral voor morele ondersteuning zijn. Terwijl iedereen overdag de piste op gaat, zoek ik met een goed boek een lekker rustig plekje op.

Vorig najaar krijg ik ineens een mailtje van Marcel en Carine, oud-studiegenoten van de HAN in Arnhem. Haar ouders hebben een huis in de Oostenrijkse bergen. Carine heeft het idee opgepakt om daar een keer met haar vrienden naartoe te gaan. Mensen die elkaar niet per se al kennen. Zo’n uitnodiging neem ik natuurlijk serieus in overweging: een leuke reis plus nieuwe mensen leren kennen.
Carine en Marcel vertellen me dat inmiddels vier mensen hebben aangegeven mee te willen: Terry, Leonie, Arjan en Miriam. Voor mij allemaal onbekend. Daarom vraag ik zelf Monique en Kevin nog mee. Zij hebben dit jaar de skivakantie met de vrienden overgeslagen, maar willen er toch best even uit. Na een gezellige kennismakingsavond heeft iedereen er zin in.

Het Bramenhuis
Ik rijd met Kevin en Monique mee. Het kost me wat kruim, maar ik overtuig ze om zaterdag aan het einde van de middag te vertrekken in plaats van zondagochtend pas. We arriveren ’s nachts om 3 uur. Na een rondleiding door het Bramenhuis, zoekt iedereen zijn eigen kamer op. De volgende ochtend worden we wakker in het witte Oostenrijk. Heerlijk. We doen de eerste dag rustig aan. Spelletjes spelen, boek lezen, beetje over het web surfen.
Terry en Leonie zijn inmiddels ook gearriveerd. Zij gaan elke dag met Marcel en Carine skiën. Dat geeft Kevin, Monique en mij de ruimte om een lekkere wandeling te maken door de mooie natuur. Een dag later nemen we een kijkje in Zell am See. Ik begin steeds meer het gevoel te begrijpen dat mensen hebben bij wintersport.

Salzburg
Woensdag 16 maart gaan Kevin, Monique en ik vroeg op pad voor een bezoekje aan Salzburg. Wat een geweldige stad. Voor het eerst baal ik dat ik niet mijn digitale spiegelreflexcamera bij heb, maar ‘slechts’ een pocketcamera. Met de hop on/hop off-bus rijden we langs vele attracties, zoals het huis van The Sound of Music. Over een zeer steile weg lopen we omhoog naar Festung Hohensalzburg. Daar genieten we van een welverdiend pilsje. En nog een.
Na een rondleiding door de burcht met een adembenemend uitzicht over Salzburg, nemen we de Festungsbahn weer naar beneden. Daar wandelen nog een rondje en komen diverse sporen van Wolfgang Amadeus Mozart tegen. Tegen etenstijd zoeken we een sfeervol restaurantje op. Na het avondeten zetten we de reis terug in richting het Bramenhuis.

De volgende nacht arriveren ook Arjan en Miriam. We doen het met z’n allen rustig aan en maken plannen voor de resterende dagen. ’s Avonds staan we nog doodsangsten uit op een baan voor sleetjes. Doordat het overdag warm is, dooit de bovenste sneeuwlaag. Tijdens de nacht vriest dit weer aan, waardoor alles spekglad wordt. Onze sleetjes zijn onbestuurbaar geworden. We besluiten verder naar beneden te lopen.

Route 28
Op vrijdag betreed ik voor het eerst in mijn leven een skipiste. Niet op twee latten of een bord, maar gewoon met mijn wandelschoenen. Er loopt namelijk een mooie tocht boven door de bergen, speciaal voor wandelaars. Samen met Kevin en Monique ga ik deze Route 28 lopen. Lekker ploeteren door de sneeuw met prachtige uitzichten. Precies rond lunchtijd, hoe toevallig, treffen we Carine, Miriam, Marcel, Arjan, Terry en Leonie bij het restaurant Schnapps Hans. ’s Avonds eten we in Zell am See bij Kupferkessel.

De laatste dag staat weer in het teken van lekker rustig aan doen en bijkomen. Vlak voor het avondeten arriveren de ouders van Carine. Ik kook voor iedereen en maak broccolitaart. Twee smaakjes: een met spekjes en een met zalm. In de avond vieren we St. Patricks Day in het lokale kasteel Burg Kaprun. Alles is groen en de muziek is geweldig. Ierse folkrock.

Zondagochtend nemen we afscheid van iedereen. Kevin, Monique en ik zetten de terugreis in na een gezellige week waarin ik leuke nieuwe mensen heb leren kennen. Wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. En ik sluit niet uit dat ik de volgende keer wel twee ski’s onderbind. Door de enthousiaste verhalen van mijn huisgenoten en de wandeltocht over de piste, ben ik nu erg benieuwd. Misschien in het najaar toch maar vast wat lessen nemen om te kijken of ik de techniek onder de knie krijg.