Na een lange nacht slapen, is het tijd voor onze eerste volle dag in New York. Vrijdag 9 september hebben we tickets voor een rondleiding door het 9/11 Memorial Museum. Robin en ik zijn ruim op tijd aanwezig voor onze tour om 13 uur. Daarom kijken we eerst buiten nog wat rond. Op de plekken waar de noord- en zuidtoren vijftien jaar geleden nog stonden, zijn nu twee grote waterbassins geplaatst met een dubbele waterval. Rondom staan alle namen van de mensen die op 11 september 2001 zijn omgekomen bij de terroristische aanslag. Niet op alfabet, maar gegroepeerd per bedrijf. Ze zijn in elkaars nabijheid gestorven en zullen nu voor altijd bij elkaar horen.

Het 9/11 Memorial Museum bevindt zich grotendeels onder de grond, in wat vroeger de parkeergarage van het World Trade Center was. Je gaat zo’n 22 meter onder de grond. Er is van alles verzameld wat met die dag te maken heeft. De rondleiding begint met een foto van 9 september 2001 rond 8.30 uur ’s ochtends. Zestien minuten later boort het eerste vliegtuig zich in de noordtoren. Iets later is ook de zuidtoren aan de beurt.

Respect
Na afloop van de interessante tour, krijgen we de kans om het historisch centrum te bezoeken. Dit maakt op ons, en eigenlijk iedereen, heel veel indruk. Je hoort verhalen van overlevers, van nabestaanden, maar ook een voicemailbericht van een man die afscheid neemt van zijn vrouw. Je leest hoe de terroristen zich voorbereid hebben en hoe New York omgegaan is met de gevolgen. Met heel veel respect voor de slachtoffers en de nabestaanden wordt het verhaal van 9/11 zo compleet mogelijk verteld. Het doet wat met de bezoekers en regelmatig zie je iemand wegsnotteren. Op strategische punten staan pilaren met tissues. Het laat je absoluut niet koud.

High Line
Nadat we bekomen zijn van het museum, gaan op we op zoek naar de High Line. Deze verhoogde spoorlijn is niet meer in gebruik en omgetoverd tot een langgerekt stadspark boven de straten van Manhattan. Het traject is 1,6 kilometer lang en op een leuke manier ingericht. Het hoogtepunt vind ik de tribune boven 10th Avenue. Vanaf daar kun je kijken naar het passerende verkeer dat onder je door komt.

‘s Avonds hebben we wat luchtiger vermaak op het programma staan. In Madison Square Gardens zijn we toeschouwer van de vrouwenbasketballwedstrijd New York Liberty tegen Connecticut Suns. De dames spelen slordig, maar weten het duel te winnen met 89-82. Wij zaten op een gegeven moment vooral te wachten op de timeouts. Die duren twee minuten en dan is er altijd iets leuks te doen op het veld. Een dansshow, een wedstrijd, een weggeefactie. Je kunt het zo gek niet verzinnen…

Wandeltocht
Op zaterdag moeten we wat vroeger uit de veren. Om 10 uur begint namelijk de wandeltocht A Dozen Apples. Samen met een gids trekken we de stad door. We bezoeken plekken als Little Italy, Chinatown, Wall Street, Greenwich Village, Central Park en Times Square. Onderweg vertelt onze gids Trey allerlei leuke wetenswaardigheden over New York, zijn inwoners en het ontstaan van de stad. Met veel belangstelling luisteren we naar zijn verhalen, maar onze voeten beginnen langzaam maar zeker te protesteren. Aan het einde van de tocht, tegen 16.30 uur, staat er ongeveer vijftien kilometer op onze teller.

Om ons vermoeide onderstel wat rust te geven, zoeken we een koffietentje op. We genieten van een frisse versnapering en bespreken de plannen voor vanavond. Het idee is om een boottocht te maken over de Hudson, de zogeheten Harbor City Lights Tour. Daarom lopen we naar de kade en kopen een ticket. Net nadat we vertrokken zijn, begint de zon onder te gaan. Dat geeft ons de gelegenheid om prachtige foto’s van de Manhattan Skyline te maken. Ook passeren we het vrijheidsbeeld.

Tribute in Light
Tegen de tijd dat de boot omkeert om terug naar de pier te gaan, zijn nabij het World Trade Center twee enorme spotlights ontstoken. Dit Tribute in Light vindt één keer per jaar plaats om de slachtoffers van 9/11 te herdenken. Het licht schijnt fier boven de stad uit en boort zich in de hemel. Zondag wordt een enorme drukte verwacht bij ground zero. Het museum is dan alleen open voor de nabestaanden van de slachtoffers. Vijftien jaar later is de pijn voor hen nog even erg.