De eerste bestemming op dinsdag is het plaatsje Intercourse. Onderweg daarnaartoe komen we nog dorpen tegen met namen als Bird In Hand en Blue Ball. Ik heb het ook niet verzonnen… Waarom zijn deze plaatsen zo bijzonder? Zo liggen midden in het gebied van de Pennsylvania Dutch, wellicht beter bekend als de Amish. Deze groep mensen heeft een zeer sterke geloofsovertuiging. Zo zweren ze elektronica en een hoop andere moderne dingen af. Bescheidenheid staat centraal. Iedereen draagt dezelfde kleren. Er zijn zeer strenge regels. Zo leven ze al meer dan honderdvijftig jaar in Noord-Amerika. De taal die ze onderling spreken heet Pennsylvania-Duits (Pennsilfaani-Deitsch). Dit is variant op een dialect uit Zuid-Duitsland, waar veel van hun voorouders vandaan komen.

Paard en wagen
We boeken een buggy ride over het platteland. Toen Robin vertelde dat we dit zouden gaan doen, dacht ik aan crossen in een gemotoriseerde buggy. Maar het blijkt dat een kar voor meerdere personen achter een tweetal paarden ook de naam buggy draagt. Daarom niet minder leuk. Onze koetsier Sam is Amish. Hij is 74 jaar oud, heeft 5 kinderen (daarmee zit hij onder het gemiddeld van 7 tot 9) en 22 kleinkinderen.
We delen de koets tijdens de rondleiding met drie oudere dames uit de buurt van New York, vier vrouwen van het platteland en een stel van middelbare leeftijd uit New Jersey. De paarden Titan en Luke trekken ons een uur lang door het buitengebied van Intercourse, terwijl Sam honderduit vertelt over de Amish en hun levensstijl. Heel erg interessant.

The Amish Village
De volgende ochtend, het is inmiddels woensdag, hebben we al een druk programma. Daar voegen we nog een bezoek aan The Amish Village aan toe. We vinden het namelijk zo interessant dat we graag nog wat meer te weten komen. Een gids leidt ons rond door een oud Amish-huis en geeft wat meer uitleg over hun tradities en gebruiken. Buiten kunnen we zelf nog wat rondkijken. Er is een schuur met allerlei dieren. Verder zien we een school die bestaat uit slechts één kamer. Zo krijgen de kinderen van hun vierde tot veertiende les. Of ze er veel leren? Ik weet het niet. De lerares is altijd dezelfde vrouw, een alleenstaande jongedame, die zelf ook ooit op die school heeft gezeten en dus niet meer kennis heeft.
Na een middag en een ochtend is het lastig om een duidelijke mening te vormen over de Amish. Ergens vind ik het erg knap dat ze al zoveel jaar op dezelfde manier leven, maar tegelijkertijd zitten er ook veel rare dingen in hun geloof. Zo is het verboden om gemotoriseerde voertuigen te gebruiken voor het bewerken van het land. Dat moet met gereedschappen getrokken door een paard. Het is echter wel toegestaan om een tractor op de boerderij te hebben voor diverse werkzaamheden. Dat vind ik een tegenstrijdigheid. Net zoals dat ze niet op het elektriciteitsnet zitten aangesloten, maar wel heel veel generatoren, accu’s en batterijen gebruiken.

Atoomfoutje
De tweede stop van de dag is Gettysburg, maar niet voordat we langs Three Miles Island rijden om te kijken naar de gelijknamige kerncentrale. In 1979 gebeurde hier de grootste ramp op Amerikaans grondgebied met een nucleaire reactor. Door een kleine storing in het koelsysteem vond er een kernsmelting plaats. Hierdoor kwam een aanzienlijke hoeveelheid radioactief gas in de atmosfeer. Dit liep net goed af. Sindsdien is nog maar de helft van de kerncentrale in gebruik.

Amerikaanse burgeroorlog
In Gettysburg duiken we de Amerikaanse burgeroorlog in, terug naar 1863. Een zeer enthousiaste gids weet ons een goede inkijk te geven in het drie dagen durende gevecht. Van 1 tot en met 3 juli is het kleine dorpje ongewild het podium voor het belangrijkste gevecht in de strijd tussen The Union in het noorden en The Confederates uit het zuiden. Hoewel de oorlog daarna nog twee jaar duurt, wordt het gevecht in Gettysburg gezien als het beslissende moment. Als het zuiden had gewonnen dan hadden de Verenigde Staten van Amerika in zijn huidige vorm wellicht nooit bestaan. Dan waren het allemaal verschillende landen geweest, net zoals in Europa. Onze gids, een echte patriot, durft zelfs zo ver te gaan om te stellen dat als het zuiden die slag had gewonnen, dat er geen Amerika had bestaan om ons te bevrijden in de jaren veertig en dat we nu nog steeds onder het juk van Hitler geleefd zouden hebben.
Zoals al vaker deze vakantie zijn we verder erg onder de indruk van wat we zien. Rondom en in Gettysburg staan meer dan 1.300 monumenten om de diverse Noordelijke regimenten die in de oorlog vochten te eren. Dit was vaak een groep mannen uit dezelfde buurt of stad. Ze kenden elkaar van jongs af aan en stonden zij aan zij om de Amerikaanse eer te verdedigen. De monumenten staan echt overal, afgewisseld met authentieke kanonnen uit die tijd. Vaak precies op de plek waar de soldaten ruim 150 jaar geleden vochten tegen de mannen van Generaal Robert E. Lee.
Na de tour brengen we nog een snel bezoek aan Soldier’s National Cemetary. Op deze plek sprak president Abraham Lincoln enkele maanden na de veldslag de beroemde woorden van The Gettysburg Address. Deze korte toesprak wordt beschouwd als de meest elegante en beeldschone samenvatting van de Amerikaanse Burgeroorlog die er is – de reden waarom hij gevochten werd, het hogere doel achter al de ellende die de oorlog bracht en de drijfveren van de gehele Amerikaanse samenleving in die tijd.

United 93
De laatste stop van de dag is de herdenkingsplek voor de vlucht United 93. Dit is het vierde vliegtuig dat op 9 september 2001 gekaapt werd door terroristen van Al-Qaeda. Na ons bezoek aan het voormalige World Trade Center en het Pentagon, is dit de laatste locatie van die verschrikkelijke dag. We arriveren net voor zonsondergang. Het is inmiddels flink afgekoeld, maar daar laten we ons niet door tegenhouden. We bekijken het Memorial dat pas een jaar oud is. In een groen weiland zie je van afstand een grote rots liggen. Dit is de plek waar het vliegtuig zich in de grond heeft geboord nadat de bemanningsleden en passagiers proberen de controle terug te krijgen van de kapers.

Mistig zeg
Op donderdag willen we de 105 mijl lange Skyline Drive rijden. Deze fantastische autoroute loopt door het prachtige Shenandoah National Park over de Blue Ridge Mountains. Bovenop schijn je weergaloze vergezichten te hebben, zeker nu in de herfst de blaadjes aan de bomen langzaamaan beginnen te kleuren. Alleen na drie weken goed weer, valt het vandaag met bakken uit de lucht. Daarbij komt ook nog eens dikke mist. Er zijn momenten dat we nog geen tien meter ver kunnen zien.
Zoals je snapt, balen we enorm. Tegen beter weten in hopen we dat het ’s middags nog wat opklaart, maar een Park Ranger vertelt ons dat de weersverwachting de komende twee dagen niet verandert. Een paar keer stoppen we bij een uitkijkpunt om niks dan mist te zien. Ook bijzonder. Bij het Visitor Centre kopen we een cd die je tijdens de autotocht kunt beluisteren voor meer informatie. Op zich wel leuk, maar iets te vaak horen we zinnen als: “Kijk nu naar rechts en geniet van het prachtige uitzicht, in de verte zit je iets moois.” Helaas pindakaas.

Grotorgel
Omdat we bovenop de berg niets zien, gaan we onder de grond een kijkje nemen in de Luray Caverns. In principe een grottenstelsel zoals vele andere, maar met een paar interessante eigenschappen. Zo is er een ondergronds meertje van slechts een paar centimeter diep. Erin verdrinken zou heel lastig zijn. Doordat het water helemaal stilstaat en goed belicht is, fungeert het als een spiegel. Dit geeft een tof effect. Alle stalactieten weerspiegelen erin.
Tegen het einde van de rondleiding zien we een bijzonder orgel in de grot staan. Het instrument is in de jaren vijftig ontworpen door Leland W. Sprinkle. De installatie duurt drie jaar. De goede man gebruikt namelijk de stalactieten als klankbuizen. Het kost hem heel veel tijd om de juiste exemplaren op de goede toonhoogte te vinden. Uiteraard krijgen we een liedje te horen.

Nat, natter, natst
Eenmaal terug boven belanden we van de regen in de drup. We wisten niet dat het kon, maar het is nog harder gaan regenen. Alles is kletsnat. Wij laten ons door een beetje water niet tegenhouden en gaan verder op de Skyline Drive. Na ongeveer een derde van de route moet je de enige tunnel door, boven op een berg. Dat is op zich al bijzonder, maar vanwege de vele regen is het helemaal tof. Het water komt vanaf de berg naar beneden kletteren en wij moeten met onze auto door een gordijn van water rijden.

We rijden rustig door en zien nog steeds niks, maar luisteren aandachtig naar de cd. Dan horen we dat er bij een bepaalde stop een waterval te bezichtigen is. Omdat we inmiddels alweer eventjes in de auto zitten, hebben we wel zin om onze benen te strekken. Nou, dat zullen we weten ook. Het pad naar de waterval is ongeveer twee kilometer lang. Dat lijkt ons geen probleem. En op zich is het dat ook niet, behalve dat het steil naar beneden loopt. Elke stap die we nu naar beneden zetten, moeten we straks weer omhoog. Verder is het niet geasfalteerd, maar modderig vol wortels, takken en gladde sten. Het regent ook nog steeds.
Omdat we niet van suiker zijn gemaakt, lopen we door. Na een half uur flink doorstappen, bereiken we de teleurstellende waterval. Omdat we flink zijn gedaald is het gelukkig wat minder mistig, anders hadden we hem alleen gehoord. We maken een snelle foto en beginnen aan de terugtocht, ieder in zijn eigen tempo. Kletsnat keren we terug bij de auto. Daar trekken we droge kleren aan en vervolgen onze weg. We rijden niet helemaal door tot het eindpunt in het zuiden. Door alle regen en mist is de lol er toch wel een beetje vanaf. Daarom maar op zoek naar een slaapplek.

Rustig aan
Vrijdag blijkt een rustdag te worden. Gewoon even lekker niets. ’s Ochtends ontbijten in een typische Amerikaanse diner, tussen de lokale bevolking. Na elke slok koffie word je kop weer bijgevuld. Genieten. Daarna is het tijd voor de was, dat moet af en toe ook gebeuren. Gelukkig zijn we er nu tot het einde van de vakantie vanaf. ’s Middags kijken we nog even rond in een typische Amerikaanse woonwijk. Daarna rijden we verder richting het zuiden, voor de laatste keer. Vanaf zaterdag zetten we de terugreis richting het noorden weer in.